Terug naar de oertijd?!

Hallo allemaal,

Ik had al een verslag voor mijn site klaarstaan, maar ja aangezien we al een week geen internet hebben, heb ik maar even twee verslagen samen gevoegd tot één prachtig verslag met een dubbele titel.
Afgelopen week weer gewoon stage gelopen. Het valt mij hier steeds meer op dat de kinderen eigenlijk niet heel goed luisteren. Ze antwoorden netjes met ja en nee juffrouw, maar daar houdt het eigenlijk wel bij op. Waardoor echt pedagogisch handelen er hier af en toe nog wel eens bij inschiet bij de leerkrachten. Vandaag kregen we op stage ook nog een folder van hoe wel als collega’s met elkaar om moeten gaan en hoe je als leerkracht met de kinderen moet om gaan. Ook wel weer apart om te zien. Ondertussen leren steeds meer kinderen je kennen en een Hollander op de fiets is hier al interessant. Maar als dat nou ook nog jouw juf is moet je die natuurlijk wel gedag zeggen! Dus als ik op de fiets naar stage zit ’s ochtends, niet altijd even wakker, steekt er nog wel eens een hoofdje uit het raam die dan vrolijk roept: “Dag juf Sanne”. Het fijne van fietsen is dat je soms gewoon door kan rijden terwijl de auto’s stil staan, waardoor sommige kinderen je op een stukje van ongeveer twee kilometer wel vier keer gedag zegt. Ook mijn tulp in inmiddels erg beroemd op school. Afgelopen week heb ik hem weer met 30 kinderen gemaakt, namelijk mijn parallelklas. Een week lang heb ik vragen gehad van de leerlingen wanneer we nou eigenlijk zouden gaan knutselen. Toen het eindelijk zover was stuiterde 30 kinderen door de klas. Toen ik ze uitlegde dat ze echt wel even stil moesten zijn omdat ik het anders niet kon uitleggen, werden ze gelukkig wel stil. Met als resultaat dat na een uur Suriname weer 30 (papieren) tulpen rijker is.
Deze week heb ik ook het Surinaamse ziekenhuis van binnen gezien, gelukkig niet voor mezelf, maar een huisgenootje bleek toch was zieker dan gedacht, dus hebben we die ook even een aantal keer een bezoekje gebracht. Na een week mocht ze gelukkig weer naar huis.
Afgelopen weekend zou ik op trip gaan naar de Voltzberg en de Ralleighvallen gaan. Helaas zijn we nooit verder dan Witagron gekomen. Donderdagavond gingen we op weg en na vier uur in een te vol busje op gepropt te hebben gezeten waren we dan op de plek waar we zouden overnachten. Inmiddels was het al 11 uur, dus het was hangmatje ophangen en eigenlijk maar gelijk gaan slapen. De volgende ochtend hadden we een prima ontbijt en een leuke wandeling door het dorpje, maar daarna was het over met het feest. De eerste groep vertrok met de boot richting te Voltzberg en ik zou met de tweede boot gaan samen met Ruth en nog twee andere meiden. Ondertussen zat de groep Surinamers met wie wij in de boot zouden zitten ook al rustig 3 uur te wachten. Hun bagage was er namelijk nog steeds niet. Misschien nog wel belangrijker was dat onze reisleider er ook nog steeds niet was, die had namelijk de bagage van de andere groep. Om de tijd te doden zijn Ruth en ik de rivier maar even gaan over gaan zwemmen. Vervolgens hebben we van iedereen aan moeten horen dat het niet verstandig was, maar ja toen stonden we alweer op de kant, dus daar waren ze iets te laat mee ;). Toen ben ik maar even gaan slapen op de steiger om de tijd te doden. Ondertussen hadden de Surinamers nog steeds geen ontbijt gehad en kwamen ze vragen of wij nog wat te eten hadden. De groep was zo lief geweest om 10 kilo rijst, 200 bruine bolletjes, 75 eieren, 4 flessen cola, 10 zakken chips, 2 watermeloeren en 3 flessen Borgoe (rum) bij ons achter te laten. We zijn toen maar aan de Borgoe-cola gegaan in de hoop dat onze reisleider ineens om de hoek zou komen. Ondertussen kwam er nog wel een auto om de hoek die helaas de bocht miste en dus over de kop de berm in ging. Het dorpshoofd barste in het Surinaams los, het enige woord wat ik verstond was snelheid.. ik vermoed dat deze te hoog was. De jongen was nog wel zelf uit de auto geklommen en werd vervolgens in een kruiwagen gezet en naar het dorp gereden. Erg apart om te zien en ook omdat hij alleen last van z’n rug had. Ze wisten ook nog niet zeker of ze met hem naar het ziekenhuis gingen. Maar goed ondertussen was het 7 uur en was onze reisleider nog steeds spoorloos. Om kwart voor 9 werden we opgehaald door een busje die de Surinamers geregeld hadden, we mochten er namelijk niet achterblijven dus weer 4 uur in het busje terug. Het is een wonder dat ik daar geen hernia aan over heb gehouden, de buschauffeur wilde namelijk zeer snel naar huis. Toen we inmiddels ergens in Paramaribo stonden moesten we alleen nog naar huis.. Gelukkig was er een lief vrouwtje die wist waar de Toscastraat was en ons daar wilde afzetten. In de auto kwam ik erachter dat haar dochter in de 3e klas op de Richenel Slooteschool zit. En dus in de klas naast mij. Ze zou me na het weekend zeker even gedag komen zeggen. En ja hoor maandag kwam ze inderdaad gedag zeggen. Inmiddels had ik mijn geld ook al terug van de trip. Onze reisleider bleek gestrand te zijn met autopech.. Ik moet zeggen ik had nooit durven hopen dat ik m’n geld al binnen twee dagen terug zou hebben. Nu kan ik tenminste nog een keer de berg op en nu hopen dat ik ook de eind bestemming ga bereiken. Toen we van de week andere mensen van de trip tegen kwamen bleek deze ook niet heel soepel te zijn verlopen, wat voor hun natuurlijk heel vervelend is en ze hebben zich ook nog afgevraagd waar wij waren gebleven, ze waren blij om te zien dat het goed was afgelopen met ons.
Goed volgens mij heb ik jullie inmiddels wel weer een beetje bij gepraat. Op het moment dat ik dit stuk typ zou de monteur voor het internet langs komen, maar helaas heeft deze ons huis nog niet kunnen vinden. Hebben we voor het weekend nog steeds geen internet zal ik mijn verhaal weer gaan aanvullen.

Liefsx