Het is alweer even geleden, maar ik ben er nog steeds, jullie zijn nog niet van mij af ;)

De reden waarom het even heeft geduurd is mede omdat mijn laptop helaas had besloten zijn (voorlopig) laatste adem uit te blazen. En dan zit je natuurlijk wel in een Afrikaans dorp, redelijk ver van alle voorzieningen af. Gelukkig kon er binnen drie weken een nieuwe laptop ingevlogen worden, met dank aan Linda en Fleur. Nu kan ik er dus weer op los typen en vele verhaaltjes schrijven.

Het bezoek van Linda en Fleur is gelijk ook nog een andere reden waarom het daarna nog even geduurd heeft voordat ik weer aan het schrijven van een verhaaltje toe ben gekomen. Inmiddels zit de vakantie van de meiden er bijna op en is het dus weer tijd voor het gewone leven. Nee hoor, ondertussen werk ik ook nog steeds. De weken vliegen voorbij.

Omdat ik hier natuurlijk al langer in het dorp ben, koop ik eigenlijk nooit souvernirs. Dat ga ik één keer doen, namelijk vlak voordat ik naar huis zal gaan. Inmiddels weten ook bijna alle verkopers dat ik hier al langer ben en vallen ze dus mij ook niet meer lastig.

Toen ik met de meiden op pad was, was ik toch wel enig zins verbaasd. Na anderhalf jaar Cape Maclear, krijg ik bijna lokale prijzen voor al het houtwerk. Wat voor hier een hele grote stap is, aangezien een deel van het dorp leeft van het toerisme. Daarnaast viel het mij op dat vrijwel iedere verkoper inmiddels ook mijn naam weet. Deze mensen beginnen het gesprek doodleuk met: “Ik weet wel wie jij bent.” Vervolgens noemen ze mijn naam, zo goed en kwaad als het gaat, of ze noemen mij het meisje van Mgoza.

Ik moet toegeven het wordt dus steeds makkelijker en leuker om souvernis te kopen. Ik krijg redelijk goede prijzen en hoef dus niet heel erg af te dingen. Als een geboren Hollander, doe ik dat natuurlijk wel altijd ;) Van die euro die ik namelijk bespaar op mijn souvenirs kan ik mooi weer een biertje kopen (ja, de biertjes zijn hier 1 euro ;).

Naast het feit dat alle verkopers mijn naam weten, weten extreem veel kinderen in het dorp ook mijn naam. Dit komt natuurlijk ook doordat ik bij verschillende projecten werk. En dan wordt je al snel steeds bekender. Op straat na geroepen worden is dus ook heel normaal. Inmiddels ben ik op geklommen van mzungu (blanke) naar Sanne. Wat toch heel wat is.

Verder ben ik, dankzij de moeder van Jeannette, ook wat bekender is de Maas en Waalstreek in Nederland. We hebben zowel het internet gehaald als de papieren kranten. Helaas is het artikel niet online beschikbaar, dus alleen mensen die de Gelderlander hebben kunnen het lezen. Daarnaast staat er ook een klein stukje op internet. Dit is de link:

http://www.gelderlander.nl/regio/maas-en-waal/west-maas-en-waal/dreumele-tropenarts-zoekt-priv%C3%A9juf-voor-kinderen-in-malawi-1.4750926#comments

(de link moeten jullie even plakken en kopiëren, anders werkt hij niet). Daarbij komt gelijk een verzoek; hebben jullie binnen jullie sociale netwerken nog afgestuurde leerkrachten die op zoek zijn naar een uitdaging voor een jaar? Dit is hun kans :)

Nu Linda en Fleur weer bijna naar huis gaan, is het voor mij een goede reden om af te gaan tellen naar het volgende bezoek. Over twee maanden zullen Lindy en ik Malawi in twee weken onveilig gaan maken in een zwarte race-eend. Ik heb er zin in :)

Liefs Sanne