Waarom Malawianen geen ramen van glas hebben

Hoi,

Het is alweer even geleden sinds mijn eerste verhaal dus hoogtijd voor een nieuw verhaal. Ik ga vanaf nu proberen de blog op te splitsen in twee delen. Een stukje over hoe het met mij gaat en een leuk verhaal vanuit het dorp.

Goed eerst een stukje over mezelf. Met mij gaat het goed. Erg druk met werken. Ik werk door de weeks fulltime. Moet wel toegeven dat ik op een zeer redelijke tijd start (9 uur) en een lunch pauze heb van 1,5 tot 2 uur. Maar goed met een temperatuur rond de 40 graden heb ik het ook wel nodig. Nu kan ik tijdens mijn lunchpauze weer even bijkomen voor mijn middagbaan. Zoals de meeste wel weten ben ik weer naar Malawi gegaan om les te gaan geven aan Ella. Dit doe ik dan ook elke ochtend van 9 tot 12 van maandag tot en met vrijdag. Daarnaast heeft het gezin voor wie ik werk mij nog een andere baan aangeboden. In de middag heb ik een heuse kantoorbaan. Van 2 tot 5 doe ik administratie voor het bedrijf van de ouders van Ella. Alles wat ik in de middag moet is compleet nieuw voor mij. Nu moet ik ook eerlijk zijn de enige ervaring die ik met administratie werk heb, was onderwijs gerelateerd of zwemlijsten verwerken en kinderen oproepen voor zwemles. Mijn Excel skills zijn inmiddels weer helemaal up to date en voor waar ik niet uit kom, heb ik mijn hulplijn, 0900-belpapa. Die kruipt dan weer achter de computer om mijn werk hier weer makkelijker te maken. Met Mavuto (de hond) gaat het ook goed. Hij krijgt enorm veel te eten, aangezien de meeste buurkinderen de leftovers van hun lunch komen brengen (of ze vinden het gewoon niet lekker ;) ). Plus soms heeft hij extra geluk en heeft de boot een trip naar het eiland gehad met lunch en komt er een zakje met vissengraten naar het huis. De grootste vis hier, Kampango, heeft een enorm kaakbot en als die er bij zit is Mavuto wel een paar uur zoet. Verder gaat hij ook regelmatig naar de ‘dag opvang’. Hij heeft er erg naar zijn zin bij de lodge en kan de hele dag ravotten met de twee pups van daar. Enige minpunt aan het eind van de dag is Mavuto kapot. Gisteren, ook vanwege de hitte, was Mavuto aan het eind van de dag zo moe, dat we om de 100 meter stil stonden (ik) en stil lagen (Mavuto). Wanneer we door lopen naar huis kost het ons een half uur. Toen ik gisteren 20 minuten onderweg was en nog lang niet op de helft van de wandeling heb ik maar besloten om hem te dragen. Dit tot grote hilariteit van de lokale bevolking. Na 45 minuten waren we eindelijk thuis en heeft Mavuto letterlijk 2 stappen gezet, is gaan liggen en is gaan slapen. Vandaag is hij dus maar thuis gebleven om nog bij te komen van gisteren.

Goed, dan nu het verhaal over of uit het dorp. Het heeft 5 jaar geduurd, maar inmiddels ben ik er achter waarom de meeste huizen hier geen ramen van glas hebben. De ramen hebben vaak alleen een muskietennet en that’s it. Nu hoor ik de meeste mensen denken, ja dat zal wel met de hitte te maken hebben. Nou misschien is dat een heel klein beetje waar, maar ik ben er van overtuigd dat het niet de hoofdreden is. Meer ook omdat ze nu tijdens het regenseizoen allemaal vuilniszakken voor de ramen moet plakken. Malawianen communiceren iets anders dan wij Nederlanders over het algemeen doen. Als wij er bijvoorbeeld tijdens het avondeten achter komen dat we niet genoeg tomaten hebben, dan volgt er een brul van Blessings. Over het algemeen wordt dan één van de neefjes of nichtjes geroepen. Maar deze ‘brul’ wordt gegeven vanuit de keuken en de kinderen zijn aan het buiten spelen. Wanneer de buurvrouw iets te vertellen heeft, komt ze niet voor een kopje koffie. Nee, ze staat in haar eigen tuin en schreeuwt het hele verhaal zo hard dat wij het kunnen horen. Wanneer de persoon die gezocht wordt zich niet binnen het bereik van de oorspronkelijke schreeuw bevind, hoor je verder op vaak een soort echo van de schreeuw. Zo heb je natuurlijk een groter bereik en ook meer kans dat de persoon in kwestie gevonden wordt. Dat ‘communiceren’ met elkaar gaat dus altijd al zeer luid. Wat is nou het geval als je glazen ramen in je huis hebt.. je moet nog harder schreeuwen. Of het geluid wordt gedempt en tja dan is de kans dat je de persoon vindt die je zoekt ook kleiner. En iedere keer het raam open moeten doen kost natuurlijk energie ;).

Liefs,
Sanne