No worries, be happy

Het is alweer even geleden, maar ik ben er nog steeds ;).

In een dorp waar geen kranten worden gelezen blijft ebola en dat soort narigheid ook ver weg. Gelukkig blijft het daadwerkelijk ook ver weg en hebben wij daar nog geen last van. Het enige waar ik een paar weken last van heb gehad was een verkeerde mug. Jawel, inmiddels heb ik ook kennis gemaakt met Malaria. Nu stelt dat hier heel wat anders voor dan in Nederland. Waar in Nederland een grote kans aanwezig is dat je wordt opgenomen in het ziekenhuis en via de dokter medicijnen krijgt, gevolgd door een hoge rekening.

Hier is het eigenlijk de normaalste zaak van de wereld. Wanneer je koorts hebt, afwisselend met rillingen en gigantische hoofdpijnen, ga je naar de kliniek. In mijn geval komt de kliniek naar mij toe, in de zin van Jeannette. Wat volgt is een vingerprik, een druppel bloed en wat vloeistof, vervolgens wacht men een paar minuten en dan heb je de uitslag. In mijn geval was deze positief en werd ik vol gestopt met pillen. Gelukkig ‘maar’ vier pillen per keer, plus de paracetamollen om de koorts en hoofdpijn weg te krijgen. Deze vier pillen moet je zes keer om de twaalf uur nemen en dan is de malaria weer over. Na een weekje nog wat weinig energie gehad te hebben, ben ik eigenlijk maar twee dagen echt ziek geweest en ben ik weer een ervaring rijker. Een ervaring die overigens niet voor herhaling vatbaar is, helemaal niet omdat deze ervaring tijdens mijn week herfstvakantie was ;).

Verder gaat alles hier nog steeds zijn gangetje. De kids vragen nog steeds om flessen, geld, foto’s en snoepjes. De volwassen vragen nog steeds om telefoons en geld. De mussen vallen hier nog steeds bij bosjes van de daken. En de paden zijn het huis ook nog niet uit. Eigenlijk zijn er de laatste tijd dus eigenlijk niet heel veel ontwikkelingen. Het weegmoment van het voedingsprogramma is ook weer geweest, waardoor ik weer 100 kids heb mogen wegen. Eigenlijk klinkt het heel saai, weinig veranderingen, weinig te beleven.

Maar toch, ik vermaak mijzelf nog steeds elke dag bijzonder goed. Ik kan mijzelf nog steeds verbazen over het feit dat mensen die op afgesleten slippers lopen waarvan één het begeeft onderweg gewoon onverstoorbaar door lopen op één slipper en de andere achterlaten. Ook haal ik nog steeds er veel voldoening uit het werk wat ik doe. Niet alleen Timba doet het goed op school, maar ook bij de andere projecten. Kinderen zijn nog steeds blij met het minimale aan spullen. Zo worden ijsjes van papier bijna echt op gegeten en kunnen ze gerust anderhalf uur op de billen zitten en armbandjes vlechten.

Het hoogtepunt van dit alles vond toch wel deze week plaats. Afrikaanse kinderen en skippyballen zijn duidelijk geen succes. Ze stuiteren er aan alle kanten van. En belanden daarbij eigenlijk altijd hard op hun achterwerk. Dan blijft het even twee seconden stil en vervolgens barsten ze allemaal in lachen uit, omdat het toch wel erg grappig is. Daarnaast is het spel Twister is hier ook een groot succes. Voor kinderen die nooit gym op school hebben is het spelen van Twister eigenlijk de gymles. Toen ik aan de leerkracht vroeg wat ze leren bij het spel Twister, kreeg ik als antwoord dat het het gebruiken van de spieren was. Dat ze ook links en rechts leren (wat hier niet op school gebeurd) was eigenlijk niet echt belangrijk. De ze spieren moeten gebruiken en zich in rare hoeken moeten vouwen dat was toch wel het belangrijkste. Tot slot weet ik ook niet wie er meer plezier in had, de leerkracht of de kinderen, aangezien de leerkracht ook niet kon wachten tot hij het zelf kon spelen ;)

Nou, dit was het wel weer voor deze keer. Ik zal proberen weer wat regelmatiger een update te geven. Het regenseizoen staat nu ook bijna voor de deur. En regen, waardoor het wat koeler is, en geen weer meer is om in het weekend in de zon te liggen, betekend dus eigenlijk ik vaker een update moet kunnen geven.

Liefs Sanne