Ziekenzorg in een derdewereldland

Vandaag, 19 september, ben ik met Jeannette mee geweest naar de kliniek waar zij werkt. Ze had al een paar keer wat over de kliniek vertelt en ik wilde er graag een keer kijken. Het is, zo was het met mijn verhalen uit Suriname namelijk ook, heel lastig om iets aan mensen uit te leggen als ze er zelf niet zijn geweest en het niet met eigen ogen hebben gezien. Toch ga ik proberen jullie een indruk te geven van wat ik vandaag allemaal heb gezien en wat dat voor indruk op mij heeft gemaakt.

Eerst kreeg ik een rondleiding door de kliniek. De kliniek bestaat uit twee gebouwen. In het ene gebouw zit de AIDS/HIV-kliniek en het lab. In het andere gebouw zitten twee huisartsenkamers en een spoedkamer.

Bij het lab worden alle tests uitgevoerd. Hier wordt urine onderzocht, worden HIV testen gedaan, malaria en bilharzia testen gedaan en wordt ook de tempratuur gemeten. Ik heb het afnemen van een test zelf niet gezien, maar de patiënten moeten vaak zo een test laten doen en later weer terug komen bij de dokter en dan is de uitslag van de test al in hun boekje geschreven. Het gaat dus wel snel.

Verder zit ook de AIDS/HIV kliniek in deze gang. Hier worden AIDS remmers uitgedeeld. Voordat mensen deze remmers krijgen, krijgen ze eerst verplicht een half uur voorlichting. Zo weten ze hoe ze met de medicijnen moeten om gaan.

In het andere gebouw, eigenlijk de andere gang, zitten de twee huisartsenkamers en de spoedkamer. Ook zit daar de apotheek. De apotheek is ongeveer 3 bij 3 gok ik en daar staan alle pillen en medicijnen die ze hebben. Meer dan dat is er niet. De spoedkamer wijst voor zichzelf, daar komen de spoedgevallen terecht. Daar is dan ook de beste apparatuur aanwezig.

Jeannette had deze ochtend huisartsdienst. Je kan dienst hebben in de AIDS kliniek of zoals vandaag huisartsdienst. Toen wij aankwamen zaten er al veel mensen te wachten. Als eerste worden de patiënten die overnacht hebben in de kliniek geholpen. De eerste drie patiënten die heb ik gezien, waren oud en hadden hartklachten. Jeannette vertelde mij later dat dit bijzonder was, want meestal worden de mensen hier niet oud genoeg om ouderdoms kwalen te krijgen, om het maar even heel boers te verwoorden.

Tijdens iedere patiënt zit er een tolk bij. De meeste mensen spreken namelijk niet genoeg Engels om te kunnen communiceren met de arts. Vol bewondering heb ik mijn ogen uitgekeken. Omdat er maar weinig middelen zijn, wordt er zoveel mogelijk uitgesloten. Iedereen krijgt een HIV test en een malaria test. In de behandelkamer was wel een echoapparaat aanwezig, maar meer was er niet. Het is ook niet zo als in Nederland dat de dokter naar je kwaaltjes luistert en ondertussen maar op het toetsenbord zit te tikken. Hier wordt alles nog gewoon in een boekje op geschreven. Alles wordt handmatig bij gehouden.

De meeste artsen die hier komen, doen het tijdelijk. Ze komen voor vier maanden tot een half jaar en soms langer. Jeannette zit hier al een aantal jaar, ik geloof bijna 10 jaar inmiddels. Veel langer dan eigenlijk iedereen die hier als arts komt. Je merkt aan alles wat ze doet en hoe ze handelt dat ze gewend is te werken met de middelen die ze heeft.

Het feit dat Cape Maclear een eigen kliniek heeft is ook al heel wat. Grote ingrepen worden er niet uitgevoerd, maar toch krijgen heel veel mensen er de zorg die ze nodig hebben. Zonder deze artsen zou het sterftecijfer een stuk hoger zijn.

Waar in Nederland, en alle andere westerse landen, het heel normaal is dat altijd alles aanwezig is, blijft het hier behelpen. Lang niet altijd is alles aanwezig en lang niet altijd wordt alles geleverd. Kortom werken in een kliniek in Afrika, je moet het maar kunnen. Ik heb dan ook veel bewondering voor alle artsen die zich er voor in zetten om de ziekenzorg in Cape Maclear te verbeteren.

Verder nog even een korte update wat betreft mijzelf, ik vermaak mijzelf prima hier J het weer is heerlijk en mijn dagen zijn goed gevuld. Op de ochtenden dat ik geen les geef aan Timba en Gladys ga ik namelijk naar de peuterspeelzaal om daar te helpen, daar zijn ze namelijk blij met elke extra hand die er is.

Liefs Sanne